Kunlardan birida Tulki ovqat izlab o‘rmon bo‘ylab daydib yurib hakkani ko‘rib qoldi. Ayyorlik qilib o‘zini o‘lganga solishga qaror qildi. Hakka daraxtning shoxidan uchib kelib Tulki ustiga qo‘ndi. Tulkini rostdan ham o‘lganligini tekshirib ko‘rish uchun bir – ikki asta cho‘qib ko‘rdi. Tulki esa yotar va qimir etmasdi. Hakka Tulkining kallasiga qo‘ndi va uning qulog‘ini cho‘qib, keyin ishonch bilan uning tumshug‘i tomonga o‘tdi.

Tulki shu zahotiyoq Hakkani oyog‘idan tutib oldi. Hakka achchiq – achchiq yig‘ladi.

– Bolalik chog‘imda ota – onam mendan qattiq jahllari chiqqanda,  seni Tulki tutib olsin, deb qarg‘ashar edi. Shunchaki tutib olmasdan, balki seni baland tog‘dan shunday tashlab yuborsinki, har bir tosh sening yonboshlaringni majruh qilib, Tulkiga xuddi urib ezilgan g‘o‘shtday nasib etsin. Ko‘rayapsanmi, o‘sha qarg‘ish amalga oshyapti, – javob berdi ho‘ngrab Hakka.

Ota – onasining istagi Tulkining ko‘nglidagiday  bo‘lib chiqdi va ularning xohishini ijro etishga qaror qildi. Tulki eng baland qoyaga ko‘tarildi va u yoqdan Hakkani tashlab yubordi. Hakka quvonch bilan qanotlarini yoydi va uchib ketdi. Tulki esa shunday og‘zini ochganicha qolaveribdi.