8°
Kechasi 0°
Voqeiy hikoya
O‘sha kuni qo‘shni bolalar bilan qora kechgacha o‘ynadik. Charchagan ekanman uyga kela solib uxlab qolganman. Oradan ancha yillar o‘tgan bo‘lsa ham o‘sha kun esimga tushsa rosa afsuslanaman. O‘shanda olti yosh edim. Yoz. Supada to‘rt kishi: buvam, momom, kichkina akam (Dadamning kenja ukasi Muhriddin) va men. Supamizning chet qismi beton bo‘lgani uchun chiqishda oyog‘imni urib oldim. Momom meni biroz ovutgan bo‘ldi. Yulduzlarga qarab yotib ancha gurunglashdik. Hammaning uyqusi keldi shekilli, g‘ung‘ir-g‘ung‘ir gaplar ham tugab, birozdan so‘ng tinchib qoldik. To‘satdan juda xavotirli xirxiroq ovoz eshitildi. Buvam momom tomonga qarab “ey” deganini eshitdim. Odatda momom bunchalik tez uxlab qolmasdi. Qara-chi, enang uxladimi, dedi buvam akamga.
– Ena, ena?
Momom javob bermadi!
Buvam “do‘xtir akangni chaqir, yugur” dedilar. Uyqu aralash do‘xtir amakimning kelganiniyam eslayman. Shundan keyin akalarimdan kimdir meni ko‘tarib boshqa supaga yotqizdi. Toshday qotibman…
Ertalab ko‘zimni ochishim bilan hovlimizda tumonat odamlar yurganini ko‘rdim. Onam shifoxonada bo‘lgani uchun opam ikkalamizga qarashni Dildora ammamga tayinlashgan ekan. Nimalar bo‘layotganidan xabarimiz yo‘q edi. Keyin bilsam o‘sha kecha opam ikkalamizga har kuni ertalab shirchoyga non buktirib kutib o‘tiradigan, bizni jonidan ham ortiq yaxshi ko‘radigan, birovga zarari tegmagan, endigina 49 yoshga to‘lgan farishtaday momom olamdan o‘tgan ekan. Dadamning ham bu holga ko‘nikishi anchayin qiyin bo‘lgan. Tongacha yig‘lab chiqqanlari hozirgiday yodimda. Haligacha akalarimning supaga dumalab yig‘laganlari ko‘zim oldidan ketmaydi. Bu yil yozda onam 46 ga to‘ladi. Dadam va 5 nafar akamga qanchalik qiyin ekanligini endi-endi tushunyapman.
Opam mendan ikki yosh katta, esini ancha tanib qolgani uchun momomning xislatlarini eslab, haligacha o‘ksinadi. Hozirgacha momom bilan o‘tgan har bir kunimizni, g‘aroyib voqealarni esimdan chiqarmaslik uchun tez-tez eslab turaman, akalarimning farzandlariga aytib berib ularni kuldiraman, momomning qanday inson ekanligini ular ham bilishini, biroz bo‘lsa ham tasavvur qilishini xohlayman. Bir jilmayaman, bir ko‘zimni jig‘ga yosh qoplaydi. Cho‘ntagimga solib qo‘ygan mayiz yong‘oqlarni-yu, issiq nonga qilingan gajmijlarni eslasam momomning qanchalik mehribon ekanligini yanada yaxshi his qilaman.
Momomning bir qo‘li ishlamay qolgandi. Lekin hech kimga og‘irligi tegmasdi. O‘zini o‘zi eplay olardi. So‘nggi soniyalargacha shundayligicha qoldi, shuning uchun ham momomni farishtalarga o‘xshataman. Mana o‘sha voqeaga ham o‘n yetti yil bo‘libdi. Men Toshkentga ketdim. O‘qishni bitirib, ishlayapman ham. Ammo xotiramda haligacha momom tirikday, meni jimgina jilmayib kuzatib turganday. Eslasam men ham jilmayaman, faqat negadir ko‘zlarimdan yosh quyilaveradi…
Muallif: Ilyos Boltayev
O‘zbekiston va jahonda ro‘y berayotgan eng so‘nggi voqea-hodisalar, sport, shou-biznes, madaniyat, informatsion texnologiyalar va ilm-fan yangiliklaridan doimo xabardor bo‘ling!
O‘zbekiston va jahonda ro‘y berayotgan eng so‘nggi voqea-hodisalar, sport, shou-biznes, madaniyat, informatsion texnologiyalar va ilm-fan yangiliklaridan doimo xabardor bo‘ling!
